Ακούστε μαγνητοσκοπημένη την ραδιοφωνική μας συνέντευξη για το Radio Nowhere
και την εκπομπή του Κώστα Κοτσώνη Musically-eccentric Stimulants And Substances
πατώντας εδώ!
Η απομαγνητοφώνηση ακολουθεί παρακάτω:
NW: Έχουμε εδώ μαζί μας, στην τηλεφωνική μας γραμμή, το Χάρη από τους Echo Basement. Καλησπέρα, Χάρη.
Χ: Καλησπέρα.
NW: Θα ήθελες να πεις σε εμένα και τους ακροατές από ποιους αποτελείται η μπάντα και πότε ξεκινήσατε να παίζετε μουσική μαζί;
Χ: Ναι. Λοιπόν, η σύνθεση έχει ως εξής: Χάρης σε φωνή και φλάουτο, Χρήστος στην κιθάρα, Γιάννης στο μπάσο, Άγγελος στα ντραμς και Δημήτρης, ο μικρότερος της παρέας, στη δεύτερη κιθάρα. Με το Χρήστο, που γνωριζόμαστε πάνω από δεκαπέντε χρόνια, πρωτοείχαμε την ιδέα να ξεκινήσουμε μια μπάντα στην Αθήνα. Αρχικά λεγόμασταν Stop Rewind Play. Το όνομα αυτό διατηρήσαμε μέχρι το 2015 οπότε και μετονομαστήκαμε σε Echo Basement. Η σύνθεση που σου είπα είναι έτσι από το 2009. Βέβαια, μεσολάβησαν στρατοί, έξοδοι στο εξωτερικό κτλ.
NW: Πριν από τους Echo Basement είχατε ασχοληθεί, έστω κάποιοι από εσάς, με τη μουσική;
X: Όλοι είχαμε ασχοληθεί με κάτι. Ιδίως εγώ και ο Χρήστος είχαμε παίξει μαζί και ως φοιτητές και ούτως ή άλλως ανταλάσσαμε δίσκους και απόψεις πάνω στη μουσική.
NW: Πολύ σημαντικό το να υπάρχει μια κοινή συνισταμένη.
Χ: Αυτό είναι προφανές. Αλλά από εκεί και πέρα, επειδή συνδυάζουμε διάφορα ακούσματα, το σύνολο φτιάχνεται με πολύ κατανόηση για τα ακούσματα του άλλου. Οπότε όλα συνδυάζονται και δίνουν το τελικό αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι, ούτως ή άλλως, δεν θα μπορούσε να υπάρξει και συγκρότημα αλλιώς, χωρίς το ανοικτό μυαλό και την ανεκτικότητα στις διαφορετικές ιδέες. Όποιος δεν το ακολουθεί αυτό θα μείνει στάσιμος με την κιθαρίτσα του να παίζει μόνος.
NW: Και όλο αυτό μας δίνει μία μουσική post-indie rock, όπως εσείς την χαρακτηρίζετε.
Χ: Έχουμε κάνει πολλές πλάκες μεταξύ μας για αυτό το θέμα, για τις ταμπέλες που μπαίνουν στη μουσική. Επειδή πάντα χρειάζεται μια ταμπέλα σε αυτές τις περιπτώσεις, εμείς επινοήσαμε το post-indie. Ενώ, δηλαδή, το παραδοσιακό indie εγκαταλείπει την κιθάρα ως μουσικό όργανο, εμείς την κρατάμε και την ενισχύουμε με στοιχεία πιο βαριά και χαοτικά, που υπάρχουν στο post-rock ή ενδεχομένως και στο post-punk. Όσον αφορά τον ήχο, έχουμε εντάξει το φλάουτο στα κομμάτια και αυτό αυτομάτως το πάει αλλού το πράγμα σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο μουσικό πεδίο. Το πνευστό το βλέπουμε σε πολύ λίγες περιπτώσεις, κυρίως στο post-rock και κυρίως με σαξόφωνα και τρομπέτες. Το φλάουτο είχε χρησιμοποιηθεί στη rock σχεδόν μόνο στα 60s και τα 70s, με μπάντες όπως οι Jethro Tull.
NW: Πόσο εύκολο πιστεύεις ότι είναι για έναν καλλιτέχνη το να ξενίσει ενδεχομένως το κοινό του εντάσσοντας τέτοια πρωτότυπα στοιχεία στα κομμάτια του; Μπορεί να πάρει το ρίσκο αβίαστα;
Χ: Δεν είναι εύκολο. Εμείς, βέβαια, δεν το βλέπουμε σαν ρίσκο. Μας βγαίνει αβίαστα όλο αυτό. Ουσιαστικά, αυτά ήταν τα όργανά μας και με αυτά πορευόμαστε και κατά πάσα πιθανότητα έτσι θα συνεχίσουμε. Άρα, όταν έχεις πάρει συνειδητά μια τέτοια απόφαση, παύει να υπάρχει και ρίσκο.
NW: Υπάρχουν άλλοι καλλιτέχνες σε Ελλάδα και εξωτερικό με τους οποίους θα θέλατε να συνεργαστείτε ή με τους οποίους υπάρχει έστω μια ταύτιση;
Χ: Πρόσφατα, σε ένα ερωτηματολόγιο που μας δόθηκε, απαντήσαμε τη συγκεκριμένη ερώτηση με πρώτο το Thurston Moore, έπειτα τους Mogwai –καλά, αν παίζαμε με αυτούς, αμφιβάλλω ότι θα κατεβαίναμε ποτέ από τη σκηνή! Από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλά συγκροτήματα στο εξωτερικό με τα οποία, ειδικά στην πιο post εκδοχή τους, θα θέλαμε να μοιραστούμε τη σκηνή. Αλλά και στην Ελλάδα υπάρχουν μπάντες με τις οποίες θα θέλαμε να παίξουμε μαζί: οι Callas, οι 2L8 από τη Θεσσαλονίκη είναι κάποια από αυτά που μου έρχονται τώρα.
NW: Βιοπορίζεστε από τη μουσική ή απλά εκφράζεστε μέσω αυτής;
Χ: Και οι πέντε έχουμε άσχετες δουλείες, η μουσική δεν επικαλύπτει καμία βιοποριστική μας ανάγκη.
NW: Άρα είστε ανεξάρτητοι. Καλό αυτό.
Χ: Οι τρεις από εμάς είμαστε ακόμα διδακτορικοί φοιτητές. Αυτό δημιουργεί θετικά και αρνητικά ζητήματα. Το αρνητικό είναι ότι η δουλειά σου τρώει χρόνο από το να ασχοληθείς με τη μουσική και σου δημιουργεί και στρες. Το θετικό είναι, όμως, ότι μέσω της μουσικής βγαίνουν προς τα έξω όλες οι μαυρίλες και το άγχος, πόσο μάλλον όταν παράγεις και κάτι καινούριο.
ΝW: Μπορείτε να λέτε ότι είστε απερίσπαστοι στην πρόβα.
Χ: Έτσι είναι αλλά όχι πάντα. Υπάρχουν και περιπτώσεις που έχεις άλλα στο κεφάλι σου και καταλήγεις με νεύρα και συγκρουσιακή διάθεση. Το ουσιώδες, πάντως, είναι ότι αυτό που κάνουμε το κάνουμε με όρεξη και διάθεση φυγής από την καθημερινότητα.
NW: Σίγουρα οι συγκρούσεις, όσο δυσάρεστες και αν είναι, έχουν να δώσουν πράγματα καλλιτεχνικά.
Χ: Αυτό ισχύει για κάθε είδους συγκρούσεις. Προσωπικές, κοινωνικές…
NW: Στους στίχους σας μπορεί να δει κανείς μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, που ντύνει στιγμές της καθημερινότητας. Τον έρωτα, λ.χ. Πώς ακριβώς προκύπτει το γράψιμο των στίχων; Ποιος τους γράφει;
Χ: Ο Χρήστος τους γράφει κατά βάση. Θα ξεκινήσω την απάντηση λέγοντας ότι απεχθάνομαι την ερώτηση «Τι θέλει να πει ο ποιητής». Όταν, δηλαδή, μπαίνει ένας στίχος, μια μουσική, μια σύνθεση στο αυτί και την ψυχή ενός ακροατή, πιστεύω πως ξεφεύγει τελείως το πράγμα από αυτό που αρχικά ήθελε να εκφράσει ο δημιουργός. Αν, το κωδικοποιήσουμε, ο Χρήστος συμπυκνώνει τα ζητήματα που τίθενται στην καθημερινότητα τη δική του και τη δική μας –γιατί οι υπόλοιποι ψηφίζουμε αν θα μπει κάποιος στίχος ή όχι στο εκάστοτε κομμάτι- και γράφονται στίχοι που αφορούν αγωνίες ερωτικές, κοινωνικές και άλλα θέματα που διαπλέκονται το ένα με το άλλο.
NW: Σε αυτό που είπες πριν, πάντως, για το τι θέλει να πει ο ποιητής συμφωνώ. Και η ερώτηση ήθελε να εστιάσει κυρίως στο αν οι στίχοι βγαίνουν αβίαστα από το μυαλό του Χρήστου.
Χ: Ναι, έχει μάθει έτσι. Μπορεί και σκέφτεται αγγλικά και αυτό είναι σημαντικό γιατί η στιχουργία δεν είναι εύκολο πράγμα.
NW: Είναι ποίηση, τέχνη.
Χ: Από εκεί και πέρα, για να επιστρέψω στην αρχή της απάντησής μου, θυμάμαι το πολύ ωραίο παράδειγμα που μας είχε φέρει μια καθηγήτρια στο σχολείο. Μας είπε: «Παίρνετε ένα πανέμορφο τριαντάφυλλο και αρχίζετε και το αναλύετε στα μέρη του. Βγάζετε πρώτα τα πέταλα, μετά τους στήμονες, μετά τα φύλλα… και στο τέλος μένει ένα κοτσάνι». Ισχύει αυτό. Η ουσία είναι να απολαμβάνεις χωρίς να υπεραναλύεις.
NW: Έχετε αποκλείσει τον ελληνικό στίχο μέχρι στιγμής, σωστά;
Χ: Ναι. Και θα συνεχίσουμε να τον αποκλείουμε. Είναι λίγο δύσκολο να προσαρμοστεί όλο αυτό σε ελληνικό στίχο. Μην σου πω κιόλας ότι πιθανό σχέδιο είναι να φύγει και τελείως ο στίχος. Ήδη σε πολλά μας κομμάτια οι στίχοι απλά «ντύνουν» τη μουσική, δεν έχουν πρωτεύοντα ρόλο.
NW: Πάμε και στο πρώτο σας full-length άλμπουμ με τίτλο Placid. Κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, στις 7 Απριλίου.
Χ: Η ηχογράφηση έγινε στα ScaStudios με παραγωγό τον Θοδωρή Ζευκιλή. Έχει δουλέψει και με άλλα μεγάλα ονόματα. Η ηχογράφηση έγινε το περασμένο καλοκαίρι. Καθυστερήσαμε εξαιτίας διαφόρων αιτίων ̶ καύσωνας, capital controls, δημοψήφισμα- οπότε το να μπούμε στο στούντιο υπήρξε μια μικρή δοκιμασία. Αφού βγήκε το mastering, ήρθε η FmRecords και μας πρότεινε να διανείμει το άλμπουμ. Έτσι κυκλοφόρησε τον Απρίλη και πάει πολύ καλά μέχρι στιγμής.
NW: Συγχαρητήρια. Το αξίζει, άλλωστε. Η ηχογράφηση ήταν αναλογική ή ψηφιακή;
Χ: Ψηφιακή. Τώρα θα δούμε πώς θα γίνει όταν βγάλουμε κάποια αντίτυπα σε βινύλιο. Έχουμε σκοπό να το κάνουμε αυτό το ερχόμενο φθινόπωρο ή χειμώνα.
NW: Πάμε τώρα σε ένα άλλο πολύ σημαντικό σκέλος της μουσικής: τα live. Νομίζω ότι ο δίσκος σου παρέχει περισσότερες προκειμένου να φτάσει στον ακροατή ακριβώς ο ήχος που θες.
Χ: Κατά μια έννοια ναι. Αν και λάτρης του παραδοσιακού, θεωρώ ότι η ψηφιακή ειδικά εγγραφή δίνει άπειρες δυνατότητες.
NW: Τα live δίνουν τη δυνατότητα να «ντύσει» ο καλλιτέχνης την ατμόσφαιρα των κομματιών με τη φυσική του παρουσία. Εσένα ποιο σε γεμίζει περισσότερο και ποιο πιστεύεις ότι μπορεί να καλύψει καλύτερα το όραμα ενός καλλιτέχνη;
X: Η προσωπική μου εμπειρία μου δείχνει ότι υπάρχουν παραγωγές συναυλιών που ξεπερνούν σε ποιότητα τον ήχο του δίσκου. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, τέτοια σχόλια άκουσα και για το τελευταίο μας live στο Ίλιον Plus.
NW: Είχατε ανέβει και Θεσσαλονίκη μέσα στο Πάσχα;
Χ: Ναι και εκεί μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο ήχος δεν ήταν αντάξιος του CD. Είχαμε μεγάλα προβλήματα δυστυχώς. Επιφυλασσόμεθα για ένα live στο μέλλον που θα αποζημιώσει τους θεσσαλονικείς ακροατές. Πάντως, για να συμπληρώσω την απάντηση που ξεκίνησα να δίνω, επειδή στο live δίνεσαι σαν άνθρωπος στο κοινό, στις σκέψεις, στα συναισθήματά σου, μπορείς να κάνεις τον κόσμο που σε βλέπει να μην θέλει να τελειώσει το θέαμα. Είναι εκπληκτικό το να βλέπεις μια μπάντα να γουστάρει και να σε μαγεύει τόσο που δεν μπαίνεις στον κόπο να βρεις τι υπάρχει και τι παραλείπεται από το δίσκο.
NW: Άλλες αρετές παρατηρείς στο δίσκο άλλες στο live, νομίζω.
Χ: Υπάρχουν μπάντες με κορυφαίες παραγωγές που δεν μπορούν να υποστηρίξουν το υλικό τους ζωντανά. Για αυτό και εμείς δεν προσπαθήσαμε να κάνουμε έναν δίσκο που ξεπερνά τις δυνατότητές μας. Αυτό που ακούγεται στο δίσκο είναι αυτό που ξέρουμε και που παίζουμε στις συναυλίες.
NW: Η σκηνή είναι ο πιο αυστηρός κριτής.
Χ: Και καλά κάνει γιατί αν δεν ήταν αυτό θα είχαμε χαθεί εντελώς. Αυτή είναι η ουσία του να ακούει κάποιος μουσική. Η ουσία της ακρόασης –πέρα από την κρεατομηχανή του YouTube- έγκειται στο να πηγαίνεις σε συναυλίες.
ΝW: Σκόπευα να σε ρωτήσω για το YouTube και το ρόλο που παίζει το διαδίκτυο σήμερα στη μουσική. Διάβασα σε μία άλλη συνέντευξή σας ότι, κατά τη γνώμη σας, η κατανάλωση της μουσικής ως fast food είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα σήμερα. Η μουσική, είπατε, καταναλώνεται γρήγορα, παθητικά και μαζικά.
Χ: Ακριβώς.
NW: Δεν υπάρχει ελπίδα;
Χ: Υπάρχει. Αυτό είπα. Έχει ουσία το να στηρίζει τις συναυλίες ο κόσμος. Και το ίντερνετ μπορεί να βοηθήσει αφού μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα. Απλά καλό θα είναι αυτά τα πάντα να τα ακούς ολόκληρα. Αυτό είναι το νόημα των ολοκληρωμένων δισκογραφικών δουλειών. Από τη μία είναι καλό που υπάρχουν τόσες πληροφορίες αλλά από την άλλη πρέπει να δοθεί έμφαση και στο πώς αξιοποιούνται, ιδίως από τη νέα γενιά. Αυτή είναι που δεν έμαθε τι σημαίνει να αγοράζεις έναν δίσκο με το χαρτζιλίκι σου και να του δίνεις την ανάλογη αξία από άποψη ακρόασης.
NW: Δυστυχώς πάσχω και εγώ από αυτό το σύνδρομο της παθητικής κατανάλωσης μουσικής. Αλλά το κάνω ασυναίσθητα.
Χ: Αφού το εντόπισες το πρόβλημα, είσαι σε καλό δρόμο.
ΝW: Θέλει και χρόνο η ποιοτική ακρόαση, όμως. Χρειάζεται να κάτσεις σπίτι σου, να βάλεις το δίσκο στο πικάπ και να αφοσιωθείς στην ακρόαση. Ενώ σήμερα η μουσική μπορεί να ακουστεί παντού, στη δουλειά, στο δρόμο, στο μετρό, για αυτό και ακούγεται πιο βιαστικά. Έτσι χάνεται η μυσταγωγία.
Χ: Βρίσκεται πάντως ο χρόνος, αν το θες.
NW: Επιστρέφοντας στα live, υπάρχει κάποιο μέρος στο οποίο θα ονειρευόσασταν περισσότερο να παίξετε;
Χ: Το όνειρο-σχέδιό μας είναι το να παίξουμε σε κάποιο μεγάλο φεστιβάλ. Το να ανεβαίνεις στη σκηνή και να έχεις από κάτω γύρω στις πέντε χιλιάδες κόσμου που θα ακούσει για πρώτη φορά τη δουλειά σου είναι ό,τι καλύτερο. Δεν μας απασχολεί σε ποια χώρα, σε ποιο φεστιβάλ θα γίνει αυτό. Πλέον υπάρχουν και στην Ελλάδα, και ειδικά στην Αθήνα, πολλά αξιόλογα φεστιβάλ. Αλλά και στο εξωτερικό υπάρχουν αξιόλογα δείγματα, μικρά και μεγάλα.
NW: Τα μελλοντικά σας σχέδια ποια είναι;
Χ: Παλεύουμε να παίξουμε σε όλη την Ελλάδα, όπου υπάρχει σκηνή που μας εκφράζει. Αυτό είναι το σχέδιό μας. Να παρουσιάσουμε το δίσκο, να γουστάρει και ο κόσμος…
NW: Είναι νωρίς να μιλάμε ακόμα για νέο δίσκο, φαντάζομαι.
Χ: Πάρα πολύ. Ωστόσο υπάρχουν ήδη οι σκέψεις για κάποια νέα τραγούδια. Ενδεχομένως θα βγουν σε digital μορφή ή σε μορφή single 7 ιντσών. Αυτό θα το δούμε στην πορεία. Ο κόσμος θα ενημερωθεί.
NW: Άρα έχουμε να περιμένουμε πράγματα.
Χ: Ναι.
NW: Πολύ ωραία. Θα είμαστε σε αναμονή, λοιπόν.
Χ:Ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση. Να ακούτε μουσική, να έχετε το κεφάλι ψηλά στις δύσκολες στιγμές και όλα θα πάνε καλά. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα και από κοντά στη Θεσσαλονίκη.
NW: Εμείς ευχαριστούμε. Καλή συνέχεια.
No comments