Popaganda – Interview

Από το 2011 που ουσιαστικά ξεκινήσατε τα πρώτα σας βήματα τι έχει αλλάξει σε εσάς και τι στη μουσική σας; Το 2011 βγάλαμε το πρώτο μας δισκάκι (“Stop Rewind Play”) και από τότε έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα… στον πλανήτη, στη χώρα, σε εμάς, στη μουσική μας. Σίγουρα έχει κατασταλάξει ο ήχος μας περισσότερο προς πιο post rock κατευθύνσεις και επιπλέον έχουμε στην παρέα μας τον Κώστα στα τύμπανα.

Σε τι φάση είσαστε αυτή την περίοδο, ο προηγούμενος δίσκος ήταν το Placid, ετοιμάζετε κάτι καινούριο; Έχουμε ήδη ξεκινήσει να δουλεύουμε σε νέα κομμάτια. Είναι μια αργή και βασανιστική κατάσταση, αλλά είναι ταυτόχρονα και η πιο όμορφη και δημιουργική διαδικασία.

Πώς γίνατε μπάντα, γνωριζόσασταν από πριν; Μπάντα είμαστε από το 2009 και κατά βάση γνωριζόμασταν από πριν, κάποιοι από εμάς και από πολύ παλαιότερα μάλιστα.

Σε ποιά κατηγορία μουσικής, ήχου θα βάζατε αυτά που παίζετε; Με το πέρασμα των χρόνων δυσκολεύει όλο και περισσότερο ο προσδιορισμός του «είδους» και της κατηγορίας μουσικής που υποτίθεται ότι παίζει κανείς. Έχουμε βάλει από μόνοι μας τον τίτλο «indie-post», γιατί για εμάς βγάζει νόημα. Μετά από κάθε εμφάνιση πάντως ακούμε άλλους προσδιορισμούς από το κοινό.

Τι ακούτε αυτό τον καιρό, αν μπορούσατε να μου πείτε ο καθένας δυο τραγούδια που έχει λιώσει αυτή την περίοδο ποια θα ήταν αυτά; Η μετακαλοκαιρινή μας λίστα έχει ως εξής: Arcade Fire – “Put Your Money On Me”, Warpaint – “Whiteout”, Eddie Vedder – “Ηard sun”, Prophets of rage – “Unfuck the world”, Εmily haines & the Soft skeleton – “Fatal Gift”, Mogwai – “Old Poisons”.

Εγχώρια εναλλακτική μουσική σκηνή, αγαπημένες μπάντες που έχουν κάνει κάποια βήματα τα τελευταία χρόνια; H εγχώρια εναλλακτική σκηνή (αν θα μπορούσαμε να την πούμε έτσι) έχει πάρα πολλά να δείξει τα τελευταία χρόνια. Όπως είχαμε ξαναπεί, πολλές μπάντες με τις οποίες έχουμε μοιραστεί τη σκηνή, αλλά και άλλες, κάνουν τρομερή μουσική και αποτελούν μπάντες που ακούμε, όπως πχ.: Holy Limbo, Celuta Red, Afformance, Puta Volcano, Mockbirth, Noise Figures.

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μπάντα και να προσπαθείς να επιβιώσεις; Είναι αντικειμενικά κάτι που χρειάζεται αρκετό χρόνο, αλλά και χρήμα. Ταυτόχρονα είναι κάτι λυτρωτικό μέσα στην καθημερινότητα.

Ποιό ήταν το τελευταίο live που είδατε που γουστάρατε και ποιο που απλά δεν αντέχατε να φύγετε πριν τελειώσει; Για εμένα (Χρήστος) το live που γούσταρα πολύ ήταν το καλοκαίρι που μας πέρασε αυτό των Τεφλόν με τους Λάμδα, τους Ντακότα και Αστρογόνο, την ίδια μέρα που έφυγα πριν καν τελειώσει από το live των Thievery…

Αν θέλατε να παίξετε σε κάποιο φεστιβάλ του εξωτερικού ποιο θα ήταν αυτό; Πφφ! Δεκάδες! Ίσως στο Nos Alive στη Λισαβόνα ή στο Hurricane στο Αμβούργο, αλλά ας κρατάμε πιο κοντά την…μπάλα, και στη χώρα μας έχουμε καλά Φεστιβάλ όπως το Release και το Ejekt, αλλά ειδικά τώρα που μετακόμισε στην Αμοργό, θα θέλαμε να βρεθούμε στο Up Festival!

Με ποιά μπάντα θα ονειρευόσασταν να συνεργαστείτε; Με τους Mogwai!

Ποιό είναι το πιο τρελό όνειρό σας; Δεν είναι πολύ τρελό, αλλά ένα Mini Tour σε άλλες χώρες θα ήταν ωραία!

Αν σας ζητούσα να ξεχωρίσετε ένα τραγούδι της που λόγω της μουσικής η των στίχων του το ξεχωρίζετε λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα τι θα μου λέγατε; Μάλλον δεν θα λέγαμε τίποτα, γιατί μπορεί να είχαμε πρώτιστα σκοτωθεί μεταξύ μας. Ιδιαίτερο κομμάτι, γιατί κλείνει τον δίσκο Placid και ανοίγει μια καινούρια περίοδο για την μπάντα είναι σίγουρα το «Our Mondays Apart».

Πόσο σας επηρεάζει η κατάσταση στην Ελλάδα της κρίσης; Σίγουρα πολύ, όπως μας επηρέαζε και η Ελλάδα προ κρίσης. Το περιβάλλον γύρω μας, το κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι επηρεάζει πάρα πολύ, ακόμη κι αυτούς που νομίζουν ή/και δηλώνουν, ότι δεν τους αφορά. Σίγουρα πάντως, το να εργάζεσαι και παράλληλα να προσπαθείς να προχωράς μουσικά με μια μπάντα είναι δύσκολο, αλλά κάθε τι καλό στη ζωή απαιτεί προσπάθεια και η προσπάθεια ποτέ δεν πάει χαμένη.